Ο χορός (από παλαιά γαλλική πιό dancier, ίσως από Frankish) γενικά αναφέρεται στην ανθρώπινη μετακίνηση που χρησιμοποιείται ως μορφή έκφρασης που παρουσιάζεται ώς μιά κοινωνική, πνευματική είτε ρυθμική απόδοση του ανθρώπινου σώματος . Το Morris που αναφέρεται στους λόγους του καθεδρικού ναού της Αγγλίας χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει τις μεθόδους της μή λεκτικής επικοινωνίας ( γλώσσα του σώματος) μεταξύ των ανθρώπων ή των ζώων (χορός μελισσών, χορός ζευγαρώματος), την κίνηση στα άψυχα αντικείμενα (τα φύλλα χόρεψαν στον αέρα), και ορισμένες μουσικές μορφές. Η χορογραφία είναι η τέχνη της παραγωγής των χορών, και το πρόσωπο που κάνει αυτό καλείται χορογράφος. Οι ορισμοί αυτοί που αποτελούν το χορό εξαρτώνται από τους κοινωνικούς, πολιτιστικούς, αισθητικούς, καλλιτεχνικούς και ηθικούς περιορισμούς, και τη σειρά από τη λειτουργική μετακίνηση (όπως ο λαϊκός χορός) στις κωδικοποιημένες, φιλότεχνες τεχνικές όπως το μπαλέτο. Στον αθλητισμό, στη γυμναστική, το πατινάζ και το κολύμπι είναι πειθαρχίες χορού ενώ οι πολεμικές τέχνες «kata» συγκρίνονται συχνά με τους χορούς.

Αντίθετα από μερικές πρόωρες ανθρώπινες δραστηριότητες όπως η παραγωγή των εργαλείων πετρών, το κυνήγι, η ζωγραφική σπηλιών, κ.λπ., ο χορός δεν φεύγει πίσω από τα φυσικά χειροποίητα αντικείμενα. Κατά συνέπεια, είναι αδύνατο να πει με οποιαδήποτε βεβαιότητα κάποιος ότι ο χορός έγινε μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού.

Εντούτοις, ο χορός είναι βεβαίως ένα σημαντικό μέρος της τελετής, των τελετουργικών, των εορτασμών και της ψυχαγωγίας από τη γέννηση των πιό πρόωρων ανθρώπινων πολιτισμών. Η αρχαιολογία παραδίδει τα ίχνη χορού από τους προϊστορικούς χρόνους όπως τα αιγυπτιακά έργα ζωγραφικής ταφών απεικονίζοντας τους αριθμούς χορογραφιών από το circa 3300 Π.Χ. και τα έργα ζωγραφικής βράχος-καταφυγίων Bhimbetka στην Ινδία. Μια από τις πιό πρόωρες δομημένες χρήσεις του χορού μπορεί να ήταν στη επανάληψη των μυθολογικών ιστοριών. Πράγματι, πριν από την εισαγωγή των γραπτών γλωσσών, ο χορός ήταν μια από τις αρχικές μεθόδους αυτές τις ιστορίες κάτω από τη γενεά στη γενεά.

Μια άλλη πρόωρη χρήση του χορού μπορεί να ήταν ως έκφραση έκστασης στα εκστατικά κράτη που εκφράζονταν καθώς θεράπευαν τελετουργικά. Ο χορός χρησιμοποιείται ακόμα για αυτόν το λόγο από από το βραζιλιάνο τροπικό δάσος στην έρημο της Καλαχάρης. Η προέλευση των χορών Sri Lankan επιστρέφει στους αμνημόνευτους χρόνους των αυτοωμόνων διδύμων και των «yakkas» yingyang (διάβολοι). Σύμφωνα με έναν Sinhalese «μύθο», οι χοροί Kandyan προέρχονται, 2500 έτη πριν, από ένα μαγικό τελετουργό που έσπασε την περίοδο στο α ο βασιλιάς. Πολλές σύγχρονες μορφές χορού μπορούν να επισημανθούν πίσω στους ιστορικούς, παραδοσιακούς, εθιμοτυπικούς, και εθνικούς χορούς. Αν και ο χορός και η μουσική μπορούν να επισημανθούν πίσω στους προϊστορικούς χρόνους είναι ασαφής πιά μορφή τέχνης ήρθε πρώτα. Εντούτοις, δεδομένου ότι ο ρυθμός και ο ήχος είναι το αποτέλεσμα της μετακίνησης, και η μουσική μπορεί να εμπνεύσει τη μετακίνηση, η σχέση μεταξύ των δύο μορφών πιθανώς πάντα είναι συμβιωτική.

Πολλές πρόωρες μορφές μουσικής και χορού δημιουργήθηκαν και εκτελέστηκαν από κοινού. Αυτή η ταξινομημένη κατά ζεύγος ανάπτυξη έχει συνεχιστεί μέσω των ηλικιών με τις μορφές χορού και μουσικής όπως: Jig, Waltz, Tango, Disco, Salsa, Electronica.

Κάποιο μουσικό ύφος έχει επίσης μια παράλληλη μορφή χορού όπως η baroque μουσική και ο Baroque χορός όπου ως άλλους αναπτύσσεται χωριστά: Κλασσική μουσική, κλασσικό μπαλέτο. Αν και ο χορός συνοδεύεται συχνά από τη μουσική, μπορεί επίσης να παρουσιαστεί ανεξάρτητα ή να παρέχει το συμπλήρωμά της (Tap Dancing -Κλακέτες). Ο χορός που παρουσιάζεται με τη μουσική μπορεί ή δεν μπορεί να εκτελεστεί εγκαίρως στη μουσική ανάλογα με το ύφος του χορού. Ο χορός που εκτελείται χωρίς μουσική λέγεται ότι είναι ενσωματωμένος στο ρυθμό του. (Irish Tap Dancing)